Przedsiębiorstwo, które zdecydowało się otworzyć postępowanie restrukturyzacyjne w obliczu trudności finansowych musi być świadome, że losy postępowania restrukturyzacyjnego pozostają „w rękach” wierzycieli, którzy oddając głosy ZA lub PRZECIWKO układowi decydują o jego przyjęciu.
Jak dokładnie wygląda kwestia przyjęcia układu przez wierzycieli oraz jak prawidłowo obliczyć większość w głosowaniu? Przyjrzyjmy się szczegółom.
Kiedy przedsiębiorstwo szuka ochrony przed upadłością poprzez restrukturyzację, musi osiągnąć porozumienie z wierzycielami. Istotą tego porozumienia jest układ, który powinien być zatwierdzony przez wierzycieli w głosowaniu (które może odbyć się na zgromadzeniu wierzycieli, ale nie tylko). Aby układ został przyjęty, musi spełniać określone warunki dotyczące większości głosów.
Godzi się wspomnieć, że przytoczone poniżej regulacje z art. 119 pr. restr. dotyczą układu całościowego. Odmienne zasady liczenia głosów statuuje bowiem art. 186 pr. restr., który odnosi się do tzw. układu częściowego (który przewiduje kryterium wyodrębnienia wierzycieli, czy też mówiąc po ludzku, obejmuje niektórych tylko wierzycieli, np. kontrahentów).
Czasami wierzyciele są dzieleni na grupy w zależności od ich interesów lub rodzaju wierzytelności.
Układ może grupować wierzycieli w zależności od wysokości wierzytelności: I grupa – od 5 000,00 zł do 50 000,00 zł, II grupa – od 50 000,00 zł do 200 000,00 zł, III grupa – powyżej 200 000,00 zł, czy tez układ może grupować wierzycieli zależnie od posiadanych zabezpieczeń: I grupa – wierzyciele niezabezpieczeni rzeczowo na majątku dłużnika, II grupa – wierzyciele zabezpieczeni rzeczowo na majątku dłużnika.
Więcej o treści propozycji układowych, sposobie ich redagowania oraz możliwości ich zmiany napiszemy w planowanym do publikacji wpisie: propozycje układowe – porozumienie wchodzące w miejsce dotychczasowych zobowiązań.
Generalnie jednak, podział wierzycieli na grupy wynika z odrębnych oczekiwań poszczególnych wierzycieli, ale także stanowi wyraz pewnej strategii podyktowanej staraniami czynionymi w celu zawarcia układu.
Dla przyjęcia układu w takich przypadkach, każda z grup musi osobno osiągnąć wymaganą większość osobową i kapitałową. Art. 119 ust. 2 Pr. restr. stanowi, że jeżeli głosowanie nad układem przeprowadza się w grupach wierzycieli, obejmujących poszczególne kategorie interesów, układ zostaje przyjęty, jeżeli w każdej grupie wypowie się za nim większość głosujących wierzycieli z tej grupy, mających łącznie co najmniej dwie trzecie sumy wierzytelności, przysługujących głosującym wierzycielom z tej grupy.
Przykładowy wyciąg z opinii stwierdzającej (art. 217 ust. 4 Pr. restr.) przyjęcie układu (pomimo braku jego przyjęcia w poszczególnych grupach) oraz stwierdzenie przyjęcia układu w oparciu o treść art. 119 ust. 3 pr. resor. z jednego z ostatnio prowadzonych przez nas postępowań restrukturyzacyjnych załączam na zdjęciu poniżej.
Interesującym aspektem procesu decyzyjnego jest to, że nawet jeśli niektóre grupy nie osiągną wymaganej większości, układ może nadal zostać przyjęty. Dzieje się tak, kiedy ogólna suma wierzytelności "za" przekracza dwie trzecie całego kapitału wierzytelności. Warunkiem jest jednak to, że wierzyciele przeciwni układowi muszą otrzymać zaspokojenie nie gorsze niż to, które otrzymaliby w przypadku upadłości. Co ciekawe, w niniejszym przypadku ustawodawca zrezygnował z większości osobowej.
W praktyce badanie to powinno być przeprowadzone metodycznie, w sposób podobny do testu prywatnego wierzyciela, którego celem jest określenie czy wierzyciel publicznoprawny w warunkach rynkowych głosując za układem zachowuje się jak wierzyciel prywatnoprawny. W niniejszym przypadku podobnie bada się prognozowany stopień zaspokojenia w upadłości z tym prognozowanym stopniem zaspokojenia w upadłości. W sytuacji jednak, gdy estymowany czas postępowania upadłościowego jest krótszy lub dłuższy niż ten przewidywany układem, dla prawidłowości wyników testów konieczne byłoby zdyskontowanie wpływów o wskaźnik utraty wartości pieniądza w czasie (tj. o inflację oraz siłę nabywczą).
Przykładowy wyciąg z opinii stwierdzającej (art. 217 ust. 4 Pr. restr.) przyjęcie układu (pomimo braku jego przyjęcia w poszczególnych grupach) oraz stwierdzenie przyjęcia układu w oparciu o treść art. 119 ust. 3 pr. resor. z jednego z ostatnio prowadzonych przez nas postępowań restrukturyzacyjnych załączam na zdjęciu poniżej.
Po zakończeniu głosowania i analizie wyników, nadzorca układu (lub sędzia-komisarz) stwierdza przyjęcie układu. Dłużnik w stosownym terminie powinien wówczas złożyć wniosek o jego zatwierdzenie.
Niniejszy wpis stanowi wyłącznie zarys problemu. Poradnik po PZU dostępny jest na naszym blogu.
Potrzebujesz wsparcia w zakresie restrukturyzacji? Nasz zespół ekspertów oferuje profesjonalne doradztwo prawne w kwestiach związanych z prowadzeniem działalności gospodarczej, restrukturyzacją, upadłością czy likwidacją.
Skontaktuj się z nami, aby uzyskać pełne wsparcie!
W ciągu 15 minutowej rozmowy wstępnie omówimy Twoją sytuację i przedstawimy możliwe scenariusze. Jeśli któryś z nich wyda ci się obiecujący, umówimy się na bezpłatną konsultację, po której będziemy mogli wycenić nasze działania.
Zadzwoń teraz: 506 125 902
